پیش‌نوشت:
از کانال شاهین کلانتری عزیز، همچنان برای تمرین نویسندگی استفاده می‌کنم و اگر بخواهم منصف باشم، به صورت ناخودآگاه نوشتن را برای من راحت‌تر کرده است. نه تنها دیگر استرسی ندارم که راحت‌تر نیز می‌توانم حرف‌هایم را (به قول امین آرامش) کیبردی کنم.
اصل نوشته:
قبل از اینکه بخواهم متنی را که قبلاً نوشته بودم را در اینجا ثبت کنم، داشتم با خودم فکر می‌کردم که من به این هدیۀ دوست‌داشتنی‌ام وابسته هستم یا دلبسته؟ همین "وابستگی یا دلبستگی" را گوگل کردم و فکر می‌کنم که بیشتر وابسته باشم تا دلبسته. البته این وابستگی برای من شیرین است. نوعی وابستگی است که می‌توانی به کمک آن، کارهای زیادی انجام دهی، کارهایی که اصلاً به ذهنت هم نمی‌آمد که از پسِ تو بر بیاید.
اگر موافق باشید، پرحرفی نکنم و برویم سراغ اصل مطلب.
تمرین:
#فقط3خط دربارۀ بهترین هدیه ای که تاکنون گرفته اید بنویسید.
مشقِ من:
فکر می‌کنم بهترین هدیه‌ای که گرفته‌ام، همان چیزی باشد که روزانه، ساعت‌ها برایش وقت می‌گذارم و پای آن می‌نشینم.
همانی که هرکجا بخواهم بروم، دوری از او برایم سخت دشوار است.
همانی که اقوام مادری‌ام قبول زحمت کردند و به صورت دسته جمعی، به مناسبت تولد و البته شیرینیِ قبولی در کنکور، برایم خریدند.
اشتباه نکنید. موبایل‌ام را نمی‌گویم. هدیه من، یک وسیله بسیار باارزش‌تر ازموبایل بود: لپ‌تاپ.
ارادتمندِ شما،
سینا شهبازی.
