چشم‌هاتون رو ببندید و تصور بفرمایید که گوشی موبایل (یا هر وسیلۀ پرمصرف و متداول الکترونیکی شما) شما به مدت 8 ساعت گم شود یا به هر دلیلی، حتی به صورت تعمدی از جانب خودتان، در دسترس‌تان نباشد. ادامه بدهیم؟
خُب، حالا سؤال من این است: در این 8 ساعتی که این وسیله در اطراف‌تان نیست (و به تعبیرِ من در این 8 ساعت استثنایی)، سبک زندگی شما چه تفاوتی خواهد کرد؟ اگر آن گوشی دمِ دست شما بود، آن 8 ساعت را چگونه سپری می‌کردید؟ [لازم نیست جواب‌تان را اینجا بنویسید. بینی و بین‌الله، بدونِ این وسیله زندگی کردن، برای شما چگونه خواهد بود؟ ترسناک است؟ حال‌تان را بد می‌کند؟ نکند زبانم لال، شما هم گرفتار نوموفوبیا هستید؟ یا نه، مثل من چندان کک‌تان هم نمی‌گزد؟]
اجازه دهید پا را از این هم فراتر بگذارم و یک سؤال دیگر بپرسم. آیا حاضرید چنین 8 ساعت استثنایی‌‌ای را تجربه کنید؟
پی‌نوشت:
جرقۀ نوشتن این نوشته، در همان 8 ساعت کذایی به ذهنم خطور کرد.
بیاییم قدر این (هشت) ساعت‌های جدایی را بدانیم. گفته‌اند جداییِ بعد از وصال، بسیار شیرین‌تر از وصالی دائمی است. الآن که فکر می‌کنم، می‌بینم چندان هم بی‌راه نگفته‌اند.
ارادتمندِ شما،
سینا شهبازی.
